Los Coloradas, dag 10 (zaterdag)

Welkom bij de zondageditie!

Vallodalid is een perfecte uitvalsbasis voor een aantal dagtripjes. Vandaag stappen we in onze Chevy richting Uayma en Los Coloradas.

Alle dagen beginnen eigenlijk met lekker luieren in de ochtend, wat lezen, filmpje kijken, aflevering terugkijken en bij een leuk tentje ontbijten. Ook vandaag is het alweer 12 uur voordat we op pad gaan.

Om te beginnen rijden we naar Uayma. Hier bezoeken we één van de mooiste kerken in Yucatan die is bewaard gebleven uit het koloniale tijdperk. Het valt ons steeds meer op hoe dorpjes en steden zijn opgebouwd uit gebouwen met een koloniale bouwstijl en de hedendaagse simplistische bouwstijl. Het laat heel mooi het contrast zien tussen hoe het een aantal eeuwen geleden was en hoe het zich ontwikkeld heeft na het vertrek van de conquistadores. Laten we voor het gemak zeggen dat de gebouwen niet een mooiere uitstraling hebben gekregen. De kerk in Uayma is echter waanzinnig mooi en goed onderhouden. De meeste koloniale gebouwen zijn flink vervallen, maar deze kerk is qua schilderwerk en versiering nog vrijwel volledig zoals het was een paar honderd jaar geleden.

Na het bezoeken van de kerk rijden richting we richting Los Coloradas een flinke rit aangezien we helemaal naar de Atlantische kust gaan rijden, een kleine twee uurtjes van Valladolid. Los Colorados is een belangrijk gebied voor Mexico aangezien er aan zoutwinning wordt gedaan. Door de winning van zout ontstaat er op sommige plekken een roze gloed over de meren, dat moeten wij natuurlijk zien! Maar nummer 1 reden dat wij hier naartoe zijn gegaan is omdat hier de Flamingo's leven in het beschermde natuurgebied rond de roze meren. In Bolivia vonden wij dat echt een fantastische ervaring en daarom kunnen we dit niet overslaan.

Onderweg pakken we nog even een lunch in een soort van truckersrestaurantje. Een paar quesadillas waar de vette kaas vanaf druipt en een zwart geblakerde worst later halen we het anker weer binnen en zetten we zeil richting Los Coloradas. We rijden door een nietszeggend dorpje waar een stier met een gigantische zak middenin het dorp aan een boom staat geparkeerd als we twee verdwaalde meiden zien rondlopen. Weifelend steken zij hun duim in de lucht waarmee zij smekend lijken te vragen of ze mogen meeliften. We stoppen de auto en we zijn weer twee naar zweet stinkende Franse lifters rijker. Fatima en Sabrina komen uit Marseille zijn 33 jaar en zijn momenteel werkloos. Op de bonnefooi zijn zij naar Mexico gegaan om op een klein budget 3 weken door Mexico te reizen. We hebben 3 kwartier een gezellig gesprek, zetten hen af op hun bestemming en rijden het laatste stukje door.

We komen in een prachtig natuurgebied aan de Atlantische kust waar we inderdaad een glimp van de roze meren opvangen (het blijkt er geen perfecte dag voor te zijn). Maar mooier nog is dat de plek is bezaaid met Flamingo's. In Bacalar hadden we van een Nederlandse gozer al de tip gekregen om gewoon door te rijden op het kruispunt waar een man staat te zwaaien dat je naar rechts moet. Er wordt je dan wijs gemaakt dat je een bepaalde kant op moet waar je natuurlijk weer geld uit de zakken wordt geklopt. Ook zeggen ze dat er verderop geen Flamingo's zijn te zien. Dat blijkt dus flauwekul aangezien je in een natuurreservaat komt waar heel weinig toeristen het bestaan van afweten. De stilte is oorverdovend en het aanzicht is sprookjesachtig. We pakken nog een beginnende zonsondergang gang mee en springen vervolgens snel terug in de auto aangezien we ook weer 2 uur terug moeten rijden.

Moe en voldaan komen we aan in Valladolid, voor het eerst deze reis besluiten we sushi te gaan eten. Het blijkt een perfecte afsluiting van een mooie dag aangezien de sushi heerlijk en spotgoedkoop is. Met volle buikjes vallen we in slaap op naar de volgende dag!

Valladolid, dag 9 (vrijdag)

Vandaag even een kort berichtje van het front. We zijn bijna halverwege onze trip dus het is tijd voor een relaxte dag.

Valladolid is een stad die is gekleurd met een koloniaal verleden. De stad speelde een grote rol in de Maya cultuur maar toen de conquistadores aan wal kwamen heeft men het zwaar gehad in Valladolid. Halverwege de 19de eeuw zijn de inwonersaantallen teruggelopen van meer dan 100.000 naar minder dan 25.000. Veel mensen werden gedood tijdens de kastenoorlog die hier woedde of zijn simpelweg verder het binnenland in gevlucht. Aan de prachtige gebouwen in koloniale stijl afgewisseld met hier en daar een bewaard gebleven huisje van de Maya's is duidelijk te zien welke culturen zich hier hebben vermengd. De verschillende kleuren die de huidige Mexicanen aan de buitenmuren hebben gegeven zorgt voor een idyllische uitstraling.

Vandaag de dag wonen er ongeveer 50.000 mensen in Valladolid. Het geheel is net iets kleiner dan Hoorn. De stad bruist en er gebeurd van alles. Hippe eettentjes, luxe barretjes en simpele lokale vreetschuren wisselen elkaar hier af. Het goed onderhouden parkje middenin het hart van het centrum maakt de stad tot een gezellig geheel tot diep in de avond.

We shoppen wat, eten en drinken lekker en sluiten af met een bolletjes ijs.

Fijn weekend!

Roadtrip naar Valladolid, dag 8 (donderdag)

Tijd om Bacalar weer te verlaten. Absoluut een aanrader en mooi dorpje om een aantal nachten te verblijven. Aan het einde van de ochtend gaan we nog even bij Los Cacolitos liggen omdat José zo vriendelijk is om ons pas in de loop van de middag te laten uitchecken.

We nemen nog even een heerlijke douche na een aantal uurtjes aan de laguna geluierd te hebben en vervolgens gooien we rond een uur of 2 onze spullen in de achterbak, rijden naar Mi Burrito om nog zo'n heerlijk burrito te klappen en gaan vervolgens vol gas richting Valladolid.

De rit naar Valladolid duurt 3,5 uur (Ruurlo'tje op en neer) dus we verbinden de telefoon via bluetooth met de auto en knallen de speakers open. Het zonnetje schijnt en wordt na het begin van de middag minder fel. Drankje tussen benen en de Mexicaanse vibe is compleet. De weg richting Valladolid is onbeschrijfelijk mooi. Een goed geasfalteerde weg 200 kilometer door de dichte vegetatie van de jungle. Je komt weinig auto's tegen waardoor je het gevoel krijgt dat je alleen in de jungle rond tuft. Geen idee hoe je hier met een lekke band wegkomt. We hopen nog steeds op een overstekende jaguar maar dat is ons tot op heden nog niet geven.

In een roes uit een sprookjesboek trekt de rit aan ons voorbij. We staan in Valladolid, het is hier een uur vroeger dan in Bacalar. Het is inmiddels 18.30 in Valladolid en het is al donker, in Bacalar werd het pas om 19 uur donker dus ook daaraan merken we het tijdsverschil. We hebben geleerd van de zoektocht naar een verblijf in Bacalar dus we openen de Booking app, maken een kleine selectie en uit die kleine selectie maken we binnen 5 minuten de keuze voor een hotel. Fantastisch gelegen middenin het centrum. Waarom zouden we douchen? We ruiken al lekker van onszelf. Dus huppetee spullen in de kamer, auto wegzetten en op zoek naar een restaurantje.

We hebben al snel een restaurantje te pakken in een schattige binnentuin. Het duurt een kleine 10 minuten voordat we kunnen gaan zitten. We merken ook aan de prijzen dat we niet meer in het toeristische gedeelte van Yucatan zitten. Na twee maaltijden en een aantal drankjes moeten we 9 euro afrekenen. Het kan hier nog.

We lopen terug naar het hotel en lopen langs een gezellige binnentuin. We kijken naar binnen en besluiten om polshoogte te nemen. Het lijkt op een nazomers feestje en in m'n goedste Spaans vraag ik of het mogelijk is om hier wat te drinken: "Esta possibile por ordenar un par de bebidas?" Si claro, antwoord de ober en hij begint op te noemen wat er allemaal te bestellen valt: Cerveza, vino rojo, vino bianco...Davey heeft inmiddels al wel door dat we op een besloten feestje staan...Ik bestel twee Corona biertjes en de ober wenkt ons naar een tafeltje waar een aantal tapas plankjes klaar staan. Wij gaan daar staan en een andere ober komt met een vol dienblad vragen of we een biertje willen. Natuurlijk, doe maar een Corona. Davey plast bijna in haar broek van het lachen en staat verdekt achter een boom. Vervolgens komt de andere ober onze twee biertjes brengen, dus wij staan daar mooi mee te doen met in beide handen een pilsje. Rolletje serranoham van het plankje, lekker feestje wel! Na de biertjes en een paar tapas besluiten we dat het wellicht beter is om te gaan, zonder om te kijken lopen we de binnentuin uit en rollen ons bed in.

Wat een heerlijke dag weer, tot morgen!

Los Rapidos, dag 7 (woensdag)

Dag 7 lieve mensen. De eerste week van drie zit er alweer op na vandaag. We zijn nog in Bacalar en schuiven wederom aan voor het ontbijt. Lekker bakje fruit en een omeletje om de dag goed te beginnen.

Na het ontbijt springen we in onze zwempakkies en gooien we onze snorkelsets in de tas en geven we gas richting Los Rapidos. Los Rapidos is een etablissement dat is gevestigd langs het deel van de laguna dat zich vlakbij de oorsprong bevindt. Doordat de oorsprong wat hoger is gelegen ontstaat er in dit nauwe deel van de laguna een flinke stroming. Vandaar de naam Los Rapidos, je kunt lekker vaart maken wanneer jij je laat meevoeren door de stroming van noord naar zuid. Los van de stroming (en net zoals in het meer bij Bacalar) zijn hier door miljoenen jaren ophoping van voornamelijk kalk die wordt vastgehouden door cyanobacteriën, stromatolieten ontstaan. Ook bij Las Rapidos is daarom weer een prachtig natuurspektakel ontstaan. Het heldere zoete water, de stromatolieten en de mangrovebebossing maken het een prachtig geheel. Heel bijzonder om met je snorkel op doorheen te kabbelen. We blijven op een stil plekje aan het einde van de stroming even zitten om er in alle rust van te genieten.

De buikjes beginnen weer wat te knorren en om 15 uur staat Benfica-Ajax op het programma. We zitten lekker te relaxen aan het zwembad, Ajax en Drew Pritchard te kijken. Ajax verschaft zich een mooie uitgangspositie voor de return en Drew Pritchard heeft weer wat kekke antiekjes op de kop getikt.

We hebben vanavond eigenlijk zin in Mexicaans én Italiaans. Dus we gaan naar een restaurant waar zowel nachos met guacemole als pizza op de kaart staan, mega aanradertje wel. Paar cocktails erbij en daarmee komt ook deze dag weer ten einde. Morgen weer een reisdagje voor de boeg. We zijn er nog niet helemaal uit of het Merida of Vallodolid wordt. Zorgen voor morgen.

Oogjes dicht en snaveltjes toe, leuk dat jullie ons volgen!

Laguna de los 7 colores, dag 6 (dinsdag)

Vandaag staat er een zeiltocht over het meer met de 7 kleuren op het programma. Het meer wordt zo genoemd omdat door de snel afwisselende dieptes het net lijkt of het water iedere paar meter een andere kleur blauw aanneemt. Er zijn plekken waar je kunt staan en dat als je een pas opzij doet het water ineens meer dan 100 meter diep is. Het water gaat op die plek van extreem helder naar intens diep blauw. Ik weet dat ik nu als een fantast klink, maar toch ben ik niet zo heel erg goed in opscheppen.

We beginnen de ochtend in bed met het terugkijken van Wie is de Mol, Thomas was de laatste van wie wij dachten die is zeker de mol niet en die vliegt er dus mooi uit. Dat wordt een mooie ontknoping komende zaterdag!

Dan maar eens tijd om bij het ontbijt aan te schuiven dat op deze plek inclusief is. Het is hard werken hoor hier. Vervolgens even wat zonnestraaltjes meepikken aan het zwembad, jawel het wordt steeds zwaarder. Om een uur of 13 pakken we de auto naar het centrum van het dorpje en nemen we een burrito uit een foodtruck die hier langs de weg staat geparkeerd. Het eten in Mexico is echt waanzinnig lekker.

Vervolgens lopen we naar de pier waar we op de zeilboot zullen stappen. Keurig bootje (ziet er op de foto toch altijd iets beter uit) alleen is het motortje uitgevallen en dat baart el capitano toch wat zorgen. Vakkundig ramt hij wat met een schroevendraaier in het apparaat en we zijn klaar voor vertrek. Er staat een stevige noordwesten (geen idee) wind en dus is het een ideale dag om te zeilen. We gaan wel 5 knopen (= heul hard) volgens de kapitein. Omdat het windje waait en het bootje relatief hard over het meer zeilt is het heerlijk om op het voordek te liggen. We varen langs en door een aantal cenotes (deze cenotes zijn in tegenstelling tot de vorige volledig open cenotes waar je zo in kunt varen) en op het meer zie je nog veel beter hoe bijzonder mooi de afwisseling van de kleuren van het water is.

We gaan op een aantal plekken voor anker, nemen een biertje, eten wat fruit...life is good! Zo rond 18 uur varen we richting de plek alwaar we de zonsondergang zullen aanschouwen. We raken gezellig aan de praat met het Franse stel uit Parijs dat ook mee mocht van ons. De zonsondergang vanaf het meer is prachtig en net als we terug willen varen gaat de wind volledig liggen en op dat moment begeeft het motortje het volledig. De kapitein is wat in paniek en zichtbaar aangedaan, waarbij we onze lach moeten inhouden omdat het toch een wat lachwekkend tafereel is. Er valt een ongemakkelijk stilte omdat niemand even weet wat hij/zij moet zeggen. Als we op dat moment nog een halve knoop (zeg maar heel langzaam) varen is het hard. Ik vraag of hij denkt dat we het ontbijt gaan halen, vindt ie niet grappig. Ondertussen is hij zo afgeleid dat hij het zeil ook nog keihard tegen z'n kop krijgt met z'n zonnebril op. We houden het erop dat we het hebben overleefd en dat hij z'n dag niet heeft.

We nemen afscheid van het Franse stel en gaan even snel douchen. We sluiten af in een steakhouse waar we een heerlijk groot stuk Picanha eten. Ook hier weer super grappig dat de prijzen op de menukaart niet kloppen. Het restaurant probeert luxe uit te stralen maar de prijzen op de menukaart kloppen niet en dat komt men letterlijk met 3 man sterk aan ons uitleggen in stonekolen Englies. Typisch Mexico zijn we inmiddels achter, ze willen graag maar er valt nog een hoop te leren, dat maakt dat we regelmatig dit soort grappige situaties meemaken. Het vlees was in ieder geval waanzinnig lekker!

Gute nacht freunden en a demain!

Vamos a Bacalar, dag 5 (maandag)

Goodmorning zonneschijntjes. Vandaag rijden we naar Bacalar. Een kleine 3 uur van Tulum. Bacalar ligt aan een meer dat het meer van de 7 kleuren blauw wordt genoemd. Dit omdat je door de verschillende dieptes in het meer het gevoel krijgt dat het water iedere paar meter van kleur veranderd. Dat moeten wij natuurlijk zien, we zijn er toch.

We worden vroeg wakker en checken rond 9 uur uit. Tijd voor weer een heerlijk ontbijtje bij DelCielo. De auto is alweer geladen, nog net even de slokdarm kunnen verbranden aan een hete cappuccino en op naar Bacalar! De wegen zijn prima onderhouden. We merken wel echt dat het een snelweg is door een dichtbeboste jungle. Daaraan zie je wel dat je echt dicht op de Evenaar zit, je kunt echt geen meter de bossen inkijken, zo dichtbebost is het hier. Langs de weg staat regelmatig een bordje: pas op voor overstekende jaguars. Geen grap. Langs de weg staat regelmatig iets van een stok met een fles, shirt of deel van een autoband eraan vastgemaakt. We merken op dat hier ingangen zijn gemaakt die gemarkeerd zijn door locals. Waarschijnlijk om op fruit of cocosnoten te jagen.

We hebben een nieuwe taktiek bedacht. We rijden eerst naar Bacalar en gaan daar een beetje rondrijden om te kijken wat de beste plek is om te verblijven. Super goed idee. In Bacalar aangekomen gaan we eerst even lunchen, de motor van Davey draait inmiddels voor 100% op garnalen. Vervolgens beginnen we rond 14 uur aan onze zoektocht. Dit hotel niet, deze niet, deze niet, deze is vol, deze is vol. We rijden een stuk terug de snelweg op omdat langs de weg ook wat eco verblijven zijn te vinden. Die liggen allemaal een kleine 10 minuten rijden in de jungle en de wegen ernaartoe zijn dramatisch. De garnalen zwemmen bijna weer naar buiten zullen we maar zeggen. Onderweg nog een bordje: Don't feed the jaguars. Stond ik net klaar met een lik pindakaas op m'n hand...En die beesten hadden er zoveel zin in. Nouja, de eco resorts worden het ook niet. Terug de stad in. Nog twee opties die op ons lijstje stonden..En je voelt het al aankomen, het wordt de laatste.

Om 18 uur checken we in, doen gemakkelijke kleding aan en gaan weer lekkere taco's happen in het gezellige en sfeervolle centrum. Mexicaans Corona biertje ernaast en de setting is compleet. Moe en voldaan kijken we uit naar morgen, dan gaan we het meer op.

Tot dan!

Zeeschildpadden spotten, dag 4 (zondag)

Mexico, en dan voornamelijk Yucatan, staat bekend om haar cenotes. Cenote is een verbastering van het Maya-woord tso'ono'ot. Hetgeen zoveel betekent als afgrond. Cenotes komen voor op plekken waar geen bovengrondse rivieren bestaan. Regenwater sijpelt door de poreuze grond en vloeit via ondergrondse rivieren naar de zee. Op sommige plekken is de grond zo poreus dat er een gat onstaat waardoor de cenote zichtbaar en toegankelijk wordt. Voor de Maya's waren cenotes heilige plekken die toegang boden tot de onderweld. Voor wie niet weet wat Maya's zijn is Google echt de place to be.

Maargoed, wij dus naar zo'n cenote. Davey had vakkundig een relatief onbekende cenote gevonden die helemaal achteraan een pad in de jungle lag. We hadden online natuurlijk alle beelden ook al gezien van cenotes vol met Instagrammers die toch altijd net even een iets ander beeld schetsen dan de daadwerkelijke situatie. We reden langs super drukke cenotes om uiteindelijk bij degene aan te komen die we op het oog hadden. De gids maakte ons duidelijk dat we alleen met een tour deze cenote in konden. We hijsen onszelf in een wetsuit en een zwemvest en dalen af de cenote in. In ons groepje een Brits stel dat gezamenlijk het gewicht heeft van twee kleine Britse stellen en een verdwaalde Rus.

We plonzen de cenote in en zien dat het eigenlijk een soort ondergrondse grot is bezaaid met stalactieten waar je onderdoor moet slalommen terwijl je aan het snorkelen bent. Ook huizen er honderden vleermuizen die over je hoofd vliegen. Er hangen allemaal wortelen van bomen vanuit het plafond precies tot op het water, zodat de boom zichzelf van water kan voorzien. De gids verteld ons dat er fossielen van mammoeten en sabeltandtijgers zijn gevonden en dat het er zo rustig is omdat de eigenaar de cenote niet actief promoot. Het maakt dat wij met ons groepje op dat moment de enige in het water zijn waardoor het toch al sprookjesachtige tafereel een extreem serene uitstraling krijgt.

We stappen rond het middaguur het wagentje weer in en rijden de jungle uit. We besluiten door te rijden naar Akumal Beach, zo'n 20 minuutjes rijden van Tulum en nog 10 minuutjes rijden vanaf waar we op dat moment zijn. In Akumal groeit langs de kust zeegras dat zeeschildpadden eten. Daar aangekomen natuurlijk weer het toeristische tafereel om je wat munten uit je zak te kloppen, we hebben onze eigen snorkels mee uit Nederland en nemen het strand in ons op. Op een kleine 30-50 meter uit de kust zien we groepjes met zwemvesten aan en snorkels op stilhangen. We weten natuurlijk dat het betekent dat daar iets te zien valt. We kunnen eigenlijk niet geloven dat dit zo zou zijn aangezien het zo dichtbij is. Stel je het strandje in Hoorn aan het IJsselmeer voor en dat je net voorbij de lijn met boeien zeeschildpadden kunt spotten, dat is het dus precies in Akumal. Voor een nuchtere Hollander bijzonder om te zien en mee te maken. We zwemmen een stukje het water in en spotten direct al een aantal schildpadden die rustig aan de lunch zijn begonnen. Dit is de derde keer dat we dit doen in het buitenland maar het blijft echt ontzettend bijzonder. Na een kleine 45 minuten worden we door een boze mevrouw de zee uitgestuurd omdat we geen reddingvest aan hebben. Je begrijpt het al, een reddingvest moet je huren en dat kost geld. Na haar een kwartier genegeerd te hebben besluiten we dat we voldoende hebben genoten en zin hebben in een lekkere lunch. We rijden terug naar Tulum om wat te eten.

Zo snel gaat het mensen, de laatste van vier avonden in Tulum is alweer aangebroken. We eten in een prachtige binnentuin de lekkerste Mexicaanse burrito met pulled pork en taco's met garnalen. We slenteren nog wat door het stadje en gaan vervolgens op stok.

Morgen een lange rit naar Bacalar!

Bicicletta, dag 3

We worden heerlijk wakker en alweer een stuk energieker dan de dag ervoor. Ook vandaag starten we met het aanschouwen van een historische Olympische dag voor Nederland. Irene Schouten, onze West-Friese Ireen Skouten pakt voor de derde keer goud en door de bronzen plak op de ploegenachtervolging kroont zij zich in één klap tot de allerbeste Nederlandse olympiër op een Olympische Spelen. Who the fuck is Ard Schenk? Yvonne van Gennip eat your heart out. Waanzinnig.

Het moet er eigenaardig hebben uitgezien, twee Hollanders in een bed, in een kale kamer, schreeuwend naar een klein scherm, naar een vrouw op twee ijzers, in een land rond de Evenaar. Maargoed, walk it off zullen we maar zeggen.

Vandaag gaan we lekker een fietsje huren om de omgeving te verkennen. Even lekker bewegen. We hebben het mooiste kunstwerk van Tulum bekeken, Pelikanen op een meter afstand benaderd, lekker bij een gezellige strandtent gezeten en kilometers door de omgeving gefietst. Heerlijk om zo lekker buiten in het zonnetje alles in je op te nemen. Het is waar, Mexico is het land van eindeloze rijen palbomen, azuurblauw water en parelwitte stranden. We zijn heerlijk bijgekleurd en al even helemaal losgekomen van het dagelijkse drukke bestaan. Gelukkig hebben we intussen van moeder de gans Christel Reus mogen vernemen dat alle dakpannen nog op de Beatrixlaan 2 liggen. Daarmee is ook onze laatste zorg van het thuisfront weggenomen.

Tijd voor weer een tafeltje vol met Italiaans eten als diner, waarom veranderen wat goed is? We liggen om 22 uur in bed als we beseffen dat de jetlag onder de Mexicaanse soleil is weggesmolten. We zijn al een aantal keer uitgenodigd voor feestjes waar uitgebreidt drugs en drank wordt genuttigd. Allen afgeslagen. Wat zijn we toch een feestbeesten hè? We kijken uit naar morgen. Waarom? Blijven lezen!

Adios Amigos.