Vandaag staat er een zeiltocht over het meer met de 7 kleuren op het programma. Het meer wordt zo genoemd omdat door de snel afwisselende dieptes het net lijkt of het water iedere paar meter een andere kleur blauw aanneemt. Er zijn plekken waar je kunt staan en dat als je een pas opzij doet het water ineens meer dan 100 meter diep is. Het water gaat op die plek van extreem helder naar intens diep blauw. Ik weet dat ik nu als een fantast klink, maar toch ben ik niet zo heel erg goed in opscheppen.

We beginnen de ochtend in bed met het terugkijken van Wie is de Mol, Thomas was de laatste van wie wij dachten die is zeker de mol niet en die vliegt er dus mooi uit. Dat wordt een mooie ontknoping komende zaterdag!

Dan maar eens tijd om bij het ontbijt aan te schuiven dat op deze plek inclusief is. Het is hard werken hoor hier. Vervolgens even wat zonnestraaltjes meepikken aan het zwembad, jawel het wordt steeds zwaarder. Om een uur of 13 pakken we de auto naar het centrum van het dorpje en nemen we een burrito uit een foodtruck die hier langs de weg staat geparkeerd. Het eten in Mexico is echt waanzinnig lekker.

Vervolgens lopen we naar de pier waar we op de zeilboot zullen stappen. Keurig bootje (ziet er op de foto toch altijd iets beter uit) alleen is het motortje uitgevallen en dat baart el capitano toch wat zorgen. Vakkundig ramt hij wat met een schroevendraaier in het apparaat en we zijn klaar voor vertrek. Er staat een stevige noordwesten (geen idee) wind en dus is het een ideale dag om te zeilen. We gaan wel 5 knopen (= heul hard) volgens de kapitein. Omdat het windje waait en het bootje relatief hard over het meer zeilt is het heerlijk om op het voordek te liggen. We varen langs en door een aantal cenotes (deze cenotes zijn in tegenstelling tot de vorige volledig open cenotes waar je zo in kunt varen) en op het meer zie je nog veel beter hoe bijzonder mooi de afwisseling van de kleuren van het water is.

We gaan op een aantal plekken voor anker, nemen een biertje, eten wat fruit...life is good! Zo rond 18 uur varen we richting de plek alwaar we de zonsondergang zullen aanschouwen. We raken gezellig aan de praat met het Franse stel uit Parijs dat ook mee mocht van ons. De zonsondergang vanaf het meer is prachtig en net als we terug willen varen gaat de wind volledig liggen en op dat moment begeeft het motortje het volledig. De kapitein is wat in paniek en zichtbaar aangedaan, waarbij we onze lach moeten inhouden omdat het toch een wat lachwekkend tafereel is. Er valt een ongemakkelijk stilte omdat niemand even weet wat hij/zij moet zeggen. Als we op dat moment nog een halve knoop (zeg maar heel langzaam) varen is het hard. Ik vraag of hij denkt dat we het ontbijt gaan halen, vindt ie niet grappig. Ondertussen is hij zo afgeleid dat hij het zeil ook nog keihard tegen z'n kop krijgt met z'n zonnebril op. We houden het erop dat we het hebben overleefd en dat hij z'n dag niet heeft.

We nemen afscheid van het Franse stel en gaan even snel douchen. We sluiten af in een steakhouse waar we een heerlijk groot stuk Picanha eten. Ook hier weer super grappig dat de prijzen op de menukaart niet kloppen. Het restaurant probeert luxe uit te stralen maar de prijzen op de menukaart kloppen niet en dat komt men letterlijk met 3 man sterk aan ons uitleggen in stonekolen Englies. Typisch Mexico zijn we inmiddels achter, ze willen graag maar er valt nog een hoop te leren, dat maakt dat we regelmatig dit soort grappige situaties meemaken. Het vlees was in ieder geval waanzinnig lekker!

Gute nacht freunden en a demain!