Het wereldwonder van Mexico, dag 20 & 21 (dinsdag en woensdag)
Rond 06.45 gaat de wekker. Vandaag is het dan zover en mogen we eindelijk Chichen Itza gaan bezoeken. Chichen Itza is een oude Maya stad. De mayacultuur was een oude
Meso-Amerikaanse beschaving (gebied van midden Mexico tot aan Nicaragua). Waar het vooral om bekend staat is dat het de enige precolumbiaanse beschaving (waarvan wij het bestaan weten) met een
volledig ontwikkeld eigen schrift is. Verder valt deze cultuur op door haar diepgaande begrip van wiskunde, kunst, architectuur, astronomie en landbouwtechnieken. De beschaving wordt precolumbiaans
genoemd simpelweg omdat de beschaving al bestond en zich al had ontwikkeld vóór de ontdekking van het Amerikaanse continent door Christoffel Columbus in 1492.
We zitten op 5 minuten rijden van de ingang, echt ideaal. We douchen snel, halen een koffie op de hoek en gassen snel door. Met de hete koffie nog in de handen kunnen
we pal voor de ingang parkeren. Openingstijd is 08.00 en wij staan als één van de eersten om 07.35 in de rij. Het betekent dat we als één van de eersten de oude stad in kunnen en dat was uiteraard
ook de bedoeling. Hierdoor kun je in alle rust het terrein verkennen voordat alle tours vanuit Cancun en Playa rond 11 uur het terrein opkomen. Gisteravond heb ik nog een mooie app gevonden die
veel informatie verschaft over de plek en tevens een guided tour van ongeveer 2.5 uur bevat. Allebei een oortje in en in alle rust genieten van alle prachtige gebouwen die het complex te bieden
heeft.
Het belangrijkste en meest bekende gebouw is de Kukulkan tempel die pal bij binnenkomst voor je opdoemt. Een gigantische piramide die qua astronomie tot in de
perfectie is geplaatst. Bewijs hiervoor is dat precies bij de seizoenswisseling van winter naar lente en van zomer naar herfst door het zonlicht de illusie van een kronkelende slang ontstaat op de
flanken van het gebouw. Precies onderaan deze illusie heeft men slangenkoppen gebeeldhouwd wat het geheel nog indrukwekkender maakt. Het toont ook de wiskundige kennis aan die men destijds moet
hebben gehad. Daarnaast is het moeilijk te bevatten hoe destijds de gebouwen met de gigantische keien en stenen werden gebouwd zonder hedendaagse apparatuur.
De mayacultuur is ongeveer 2000 voor Christus ontstaan en leeft vandaag nog steeds voort in gemeenschappen in Guatemala en het zuiden van Mexico waar miljoenen mensen
nog steeds de mayatalen spreken en de bekende rituele kalender gebruiken. Het meest mysterieuze aan Chichen Itza is dat het de grootst bewaarde stad van de oude Maya's is maar dat er weinig tot
niets bekend is over het hoe en waarom van de plek. Daarnaast werd Chichen Itza pas belangrijk in de cultuur in de tiende eeuw na Christus en ondanks het ontwikkelde schrift zijn er maar een
drietal slecht onderhouden boeken in de oude stad gevonden. Hetgeen wij weten over de stad is dus voor 100% gebaseerd op aannames en logische gevolgtrekkingen van wetenschappers. Maar eigenlijk
weten we er dus heel weinig van waardoor het tot op de dag van vandaag een uiterst mystieke plek blijft. De gedachte is dat de Maya's die in Chichen Itza leefden aan hun eigen succes ten onder zijn
gegaan. Door de gigantische welvaart steeg de bevolking snel en door de landbouwtechnieken raakte de landbouwgrond in rap tempo verarmd, dit in combinatie met aanhoudende droogte en de vele
oorlogen zorgden ervoor dat de Maya's dit hedendaagse wereldwonder gedwongen waren achter te laten en naar de volgende plek te trekken.
Wat een prachtige plek. We hebben ademloos geluisterd en alles bekeken. Precies na 3 uur rondlopen begeven we ons naar de uitgang, waar we inderdaad om 11 uur de
hordes toeristen zien binnenkomen met de dagtours. De gidsen met de welbekende vlaggetjes in de hand gaan voorop. Fantastisch dat we dit in alle rust hebben kunnen doen.
We rijden terug naar het hotel, douchen even alle zweet van ons af en nemen nog een plato de pollo als brunch aan de overkant van het hotel alvorens we de auto in
springen naar onze laatste stop: Playa del Carmen.
Een kleine 2,5 uur later zitten we na een relaxte rit in een lekker hotel met een heerlijk zwembad. Het is hier inmiddels woensdagmiddag en we zitten lekker te lezen
en te luieren in en om het zwembad. Ook hebben we al onze acrobatische en Dirty-Dancing-moves inmiddels geoefend in het zwembad en aan onze medehotelgasten getoond. Nog één nachtje en dan vliegen
we morgenmiddag weer lekker naar huis (als de testen morgen negatief zijn in ieder geval!).
Met het einde van onze reis in zicht komt ook deze blog tot een einde. We hopen dat jullie met veel (lees)plezier met ons hebben meegereisd. Op naar de
volgende.
Tot snel allemaal!
Dikke kus
Davey
&
Nick
Isla Holbox - Chichen Itza, dag 19 (maandag)
Zoals jullie weten hebben we Chichen Itza vorige week moeten overslaan doordat ik ziek was. Maar als je bij één van de zeven wereldwonderen in de buurt bent wil je die
natuurlijk wel bezoeken. Goed idee van Davey is om in Pisté te verblijven, een kleine 5 minuten rijden van de verloren oude stad en daarmee de perfecte uitvalsbasis voor een bezoekje.
We doen in de ochtend lekker rustig aan, gaan even stevig brunchen en pakken vervolgens het veerpontje weer terug om aan wal te komen. Eenmaal daar even snel naar het
toilet, de auto pakken en door voor onze 3 uur durende rit naar Pisté. Je hebt via Google Maps in Mexico vaak de keuze tussen verschillende routes. De ene route met tolwegen en de ander zonder. We
kozen eigenlijk iedere keer voor tolwegen omdat die opties het snelst waren en de wegen goed. Deze keer was de weg zonder tolwegen slechts 12 minuten langzamer en kozen we dus
daarvoor.
Wat wij niet wisten is dat de tolwegen echt veel beter zijn en dat er veel werkzaamheden aan de "vrije" wegen zijn. Zo komen we op een weg waar net grint over het teer
is uitgestort. Het geluid is verschrikkelijk en klinkt als een keiharde lokale hagelbui in de wielkasten van de auto. We halen opgelucht adem als we erdoorheen zijn en hebben zoiets van we zien wel
of er schade is als we aankomen in Pisté. We zijn gelukkig goed verzekerd.
Als we de weg weer kunnen vervolgen moeten we nog 2 uur rijden. Helaas slaat een half uur later het noodlot weer toe zodra we door een klein dorpje genaamd Xcan
doorrijden. Ineens een indringend scherp en piepend geluid. Davey zegt nog dat komt van die fietser maar ik vrees al dat het onze auto is. Als we de fietser ruimschoots voorbij zijn horen we het
geluid nog steeds. We zetten de auto langs de weg. Geen lekke banden, er sleept niets over de weg en alles ziet er op het eerste gezicht ok uit.
In een heldere ingeving bel ik direct de verhuurder om te zeggen dat we een probleem hebben. Op zijn verzoek maken we een filmpje en hij is er vrijwel zeker van dat er
iets met de rem aan de hand is. We zijn op dat moment verder van de plek waar we de auto moesten ophalen dan op ieder ander moment in onze reis dus ik voel al aan dat dit waarschijnlijk niet heel
makkelijk gaat zijn. De verhuurder geeft aan dat hij twee van zijn monteurs op pad heeft gestuurd om de benodigde onderdelen op te halen en dat ze momenteel geen vervangende auto hebben en dat zij
de auto dus ter plaatse gaan repareren. Ok, dit gaat lang duren. Niet alleen zijn wij ruim 2 uur van de verhuurlocatie, ook moeten zij nog nieuwe onderdelen gaan halen. Het is inmiddels half 4 en
hij raadt ons aan om alvast te gaan kijken naar opties voor het avondeten.
We zijn op dat moment al een tijdje the-talk-of-the-town. We hebben onze auto voor een huis dat in opbouw is geparkeerd en er zijn een aantal bouwvakkers bezig. Die
hebben lekker hard de fiesta muziek aan en zien er vriendelijk uit, we zijn allang al blij dat we niet ergens middenin de jungle zijn gestrand. 100 meter verderop is een supermarkt en we halen daar
eten en drinken. We delen ook flink uit in de hoop zo iedereen een beetje vriend te houden, eerlijk is eerlijk we hadden het slechter kunnen treffen. Davey bouwt inmiddels een feestje met de lokale
bevolking.
Intussen communiceert de verhuurder niet of nauwelijk en dus blijf ik zelf druk zetten. Ik blijf bellen, berichtjes sturen en die arme jongen weet op een gegeven ook
niet meer wat hij ermee aan moet. Hij heeft ons een richtlijn van 2/2.5 uur gegeven. Na 2.5 uur begint het langzaam donker te worden. Het voelt dan niet zo comfortabel meer aan in een vreemd land
op een plek in the middle of nowhere. Evengoed zijn de dorpsbewoners erg aardig en meelevend, spreken alleen geen woord Engels is en proberen van de nood een deugd te maken door ons sinaasappelsap
te verkopen. Je blijft toch een toerist, haha!
Als de avond echt goed valt is het 3 uur later. Ik krijg de manager aan de lijn en besluit even goed tegengas te geven, ik bluf dat we recht hebben op een vervangende
auto (de auto is namelijk van een onderverhuurder, niet van de partij waar wij een overeenkomst mee hebben), dat het zijn verantwoordelijk is dat we in het donker op een onveilige plek staan en dat
als de monteurs er niet binnen een half uur zijn we een taxi pakken en de auto achterlaten. Hij beloofd een snelle update.
5 minuten later horen we dat het nog 20 minuten duurt en dat klopt. De monteurs komen aan en, nadat we een vervelende dronken kerel hebben afgewimpeld, geven zij aan
dat wij hun auto kunnen nemen als vervangend. Dat laten we ons geen tweede keer zeggen. We gooien alle spullen over en zoeven weg. Toch evengoed nog anderhalf uur rijden, komen we bijna 4 uur te
laat om 21 uur bij ons hotel aan. Gelukkig een fijne plek met aardige mensen. Toch even snel nog een broodje warm vlees (of twee) bij een karretje langs de weg, douchen en uitgeteld naar
bed.
Er lijkt een vloek op te rusten maar morgen dan eindelijk: Chichen Itza!
Punto Mosquito, zaterdag (dag 18)
Op mijn Mexicaanse verjaardag gaan we voor wat betreft onze reisrituelen vroeg het bed uit. Iets voor 9 uur lopen we het hotel uit met zonnebrand op en een aantal
flessen water op de rug. Isla Holbox staat namelijk ook bekend om de gigantische zandbanken die bij eb ontstaan vlak langs de kust. Deze zandbanken lopen vanuit het noorden van het eiland helemaal
tot in het oosten, naar Punto Mosquito.
Op de zandbanken kun je veel aangespoeld zeeleven zien. Wanneer je wat geluk hebt zie je zelfs octopussen en inktvissen liggen. Aan het einde van de zandbanken
verzamelen zich veel vogels en in de juiste tijd van het jaar kun je er ook Flamingo's spotten. Zoals gezegd zitten wij hier qua klimaat in een super seizoen, veel wild life vertoeft echter elders
tijdens dit seizoen.
De wandeling is waanzinnig mooi op zich. De wandeling is anderhalf uur heen en anderhalf uur terug en omdat het ook snel weer vloed wordt is het flink doorstappen. We
genieten echt volop van de zachte zon in de ochtend, het feit dat het windstil is en het ongelofelijke bounty-eiland-gevoel dat je hierdoor krijgt. Onderweg zien we niet veel zeeleven, maar we
hebben wel het geluk dat we twee gigantische Mantraroggen voorbij zien zwemmen. Die hadden we tot dan alleen in het Dolfinarium gezien. Op de terugweg merkt Davey ook nog scherp een kleine
pijlstaartrog op. We kunnen het beestje een minuutje of 5 rustig volgen met z'n tweeën tot hij ineens pijlsnel wegschiet. Indrukwekkend om te zien hoe snel dat ging, van 0 naar 100 in een seconde
en dat in het water.
We zijn toch redelijk moe van de lange wandeling en doordat het langzaam vloed werd was de terugweg wat pittiger door het water lopen. We gaan lunchen en even lekker
relaxen en een klein uiltje knappen op de kamer. Rond half 4 vinden we toch wel dat we nog even in beweging moeten komen. Vooruit maar weer. We gaan weer op een strandbedje liggen, lekker in de
schaduw dit keer. We hebben even wat verkoeling nodig na al dat bakken in het zonnetje. Lekker lezen, verjaardagscocktailtjes drinken en guacamole happen.
Voor ons laatste avondje op Holbox gaan we lekker Italiaans eten. Ravioli met truffels en linguine met zeevruchten, top om de verjaardag en het verblijf op Holbox mee
af te toppen. We zijn moe en gaan lekker bed, morgen weer een lange rit richting Chitzen Itza voor de boeg.
Adios!
Dineren aan het strand, dag 17 (zaterdag)
Lieve, lieve mensen. Ik zou willen dat ik jullie met een fantastisch reisverhaal om de oren zou kunnen slaan vandaag, maar deze zaterdag was niets meer dan een
ordinaire stranddag. We zijn op exact dezelfde plek gaan liggen als de dag ervoor. We hebben de hele dag gebraden in het heerlijke zonnetje en zijn beide inmiddels bruiner dan we ooit geweest zijn.
Het klimaat in Mexico is zo ongelofelijk aangenaam. Nooit extreem heet, een zacht briesje en in de avond koelt het net niet teveel af waardoor je wel lekker in je t-shirt en korte broek de hort op
kunt. Wanneer je gedisciplineerd zonnebrand blijft smeren verbrand je ook eigenlijk niet. Beste klimaat om echt van de zon en het buitenleven te genieten. En dat doen we hier op Isla
Holbox.
Na een matige zonsondergang, toch minstens twee wolkjes, begeven we ons lekker op tijd terug naar het hotel om op te frissen. Bart en David hebben mij er inmiddels op
attent gemaakt dat ik in Nederland een nog oudere lul ben geworden. Ik hou het erop dat ik hier nog een aantal uren 35 ben.
We vieren wel alvast mijn Nederlandse verjaardag met een etentje op een schattig verlicht steigertje aan het strand. Twee prosecco om te proosten en samen verorberen
we als twee kannibalen een tomahawk steak van 1200 gram. Heerlijk feestmaal!
Voldaan schakelen we de nachtlampjes weer uit, op naar m'n Mexicaanse verjaardag.
Tot morgen!
Lichtgevend plankton, dag 16 (vrijdag)
Na gisteren het hele eiland op de fiets te hebben verkend en de laatste nacht in het hostel, zijn we verkast naar een hotelletje twee straatjes verderop. Hele waslijst
met geboden en, typisch Mexico, een extra 6% charge wanneer je met creditcard wilt betalen. Vage reden met dat de terminal hen dat ook in rekening brengt en als je dan met kaart wilt betalen dan
doet de terminal het om technische redenen niet. Met andere woorden men wilt gewoon cash geld. De enige pinautomaat op het eiland doet het vaker niet dan wel dus je moet echt voldoende cash
meenemen naar dit soort eilanden.
We hadden niet verwacht voor 15 uur de kamer in te kunnen, maar de conciërge geeft ons om 12.30 aan: met een half uurtje of 35 minuten. Top, even een koffie met een
lunch en we keren rond 13.15 terug. Nog 10 minuten zo verzekert hij ons. We zitten in de centrale ruimte die vrijwel volledig uit glas bestaat waardoor we het gevoel hebben dat we in de Nederlandse
glasteelt verblijven. Het zweet komt uit alle hoeken en gaten. 20 minuten later vragen we: En? Kunnen we al? Anders gaan we naar het strand. Het verhaal is dat hij de pomp aan het maken is van het
toilet. Echt typisch dit, ze willen héél graag, maar het lukt vaak nét niet. Echt heel grappig om dit als terugkerend fenomeen te blijven zien. Uiteindelijk stappen we iets voor 14 uur de kamer
binnen.
We ploffen een half uur later weer lekker in een strandbedje, factor 50 en lekker bijbruinen. Biertje, watertje, guacamole. Je kunt er echt aan wennen hoor. Bij het
afrekenen probeert een ober ons weer de propina aan te smeren als een soort belasting. Hij legt me de bon uit terwijl hij zijn vinger over het woord propina heen legt. Zo slap en doorzichtig. Hij
raakt wat gepikeerd wanneer we hem ermee confronteren. Ook in dit geval zeggen we weer, als je ons probeert op te lichten krijg je de helft van de fooi. Zit hem niet lekker, maar het lijkt wel door
te dringen.
Een half uurtje voor zonsondergang lopen we naar Punto Cocos, het meest westelijke punt van het eiland. Ook hier weer een waanzinnige zonsondergang. Maar we zijn
hierheen gelopen omdat op dit punt een soort meertje is ontstaan dat in de oceaan uitmondt. Hier heeft zich lichtgevend plankton opgehoopt dat in de avond zichtbaar wordt. We twijfelen of we op de
juiste plek zitten. We zijn de enigen en komen erachter dat we geen muggenspray bij ons hebben, terwijl we worden lek gestoken. We volharden. Als het donker valt zien we steeds meer zaklampjes. We
schoppen wat zachtjes door de golven en langzamerhand zien we vonkjes van lichtgevend plankton. Wanneer het echt goed donker is zie je het overal zodra je door het water beweegt. Waanzinnig mooi om
van zo dichtbij te zien.
Wanneer we teruggaan moeten we nog ruim een half uur lopen en de maagjes beginnen te rommelen. Om 22 uur zitten we voor de derde avond op rij (!) aan de kreeftpizza.
We beloven beterschap!
Holbox verkennen, donderdag (dag 15)
De tijd vliegt, we zijn alweer twee van de drie weken onderweg. We zijn er inmiddels samen achter waarom reizen zo verrijkend is. Het klopt dat we inderdaad al twee
weken weg zijn, maar het voelt twee keer zo lang en dat komt doordat je iedere dag iets nieuws ziet en doet waardoor je de dagen veel intenser beleeft.
We zijn op Holbox in een hostel gestart aangezien de meeste betaalbare en goed beoordeelde hotels al waren uitverkocht. Het voordeel van reizen zoals wij doen is dat
je veel vrijheid ervaart omdat je ergens langer blijft wanneer het heel erg leuk is maar kunt gaan wanneer je het gezien hebt. Als je dan naar een populaire plek toegaat en last minute een kamer
boekt, dan heb je vaak niet zoveel keuze meer. Evengoed vind je altijd nog wel iets van een prima kwaliteit voor een redelijke prijs. Vaak boet je wel in op de locatie en dat is hier ook een beetje
zo. We zitten in een mooi hostel met een prima kamer, groot maar een beetje hard bed en op de hoek van een kruispunt met relatief veel verkeer. We hebben wel geluk dat onze kamer het verst mogelijk
van de weg ligt. Maar dan heb je weer dat de werkplaats van de eigenaar naast onze kamer ligt en hij daar rond half 9 aan het werk gaat. Het hoort erbij en een hostel is vaak veel gezelliger waar
een hotel vaak onpersoonlijker is maar meer luxe geeft. Ook hier is de eigenaar weer ontzettend aardig en attent en dat zorgt voor de persoonlijke touch. Voor de laatste 3 nachten verblijven we
weer in een hotel en zo wisselen we dit een beetje af.
We huren twee splinternieuwe fietsjes bij het hostel en gaan op pad. Isla Holbox is een beschermd natuurgebied. Het gaat hierbij vooral om het zeeleven en de vogels
die het gebied rijk is. Waar wij het met huismusjes en kauwen moeten doen in Nederland daar hebben wij hier in de binnentuin van het hostel alweer een paar kolibries gespot. De locals hier kijken
je aan alsof je teveel gedronken hebt dat je een kolibrie bijzonder vindt. Enfin, Isla Holbox is klein en dus kun je het hele eiland binnen een aantal uurtjes verkennen op de fiets. De vibe op het
eiland is heel prettig. Vaak zijn er veel opdringerige locals op eilanden, dat is hier helemaal niet het geval. Alles gaat tranquillo en je wordt niet belaagd door verkopers, heerlijk. We hebben
wel wat pech met hoe de stranden eruit zien momenteel. In Mexico is het een dubbeltje op z'n kant: óf er spoelt veel zeewier aan òf vrijwel niets. In ons geval is er super veel zeewier op de
stranden aangespoeld en dat maakt dat de stranden er (nog) niet hagelwit en paradijselijk uitzien. Toch is het uitzicht adembenemend.
Na een late lunch en een handjevol zon-uren gaan we even terug naar het hostel. Davey pakt de laatste editie van haar boek erbij en ik kan het niet laten om het
laatste half uur van AZ-Ajax op te zetten. We hebben die Alkmaarse kaaskopjes weer even mooi aan de kant gezet. Nu de Eindhovense lampies nog.
De namiddag is de zon echt heerlijk zacht en we gaan op één van de strandbedjes liggen. Even genieten met een paar Mexicaanse biertjes en guacamole met nacho's, je zou
bijna denken dat het normaal wordt. We zitten precies goed voor een prachtige zonsondergang en hebben nog een leuk gesprek met een wat ouder stel met twee jonge kinderen uit Noorden die de hele
wereld zijn afgereisd. We hebben nog nooit op deze manier de zon in de zee zien zakken en om het nog idyllischer te maken zeilt op het laatste moment nog een klein zeilbootje voor de zon langs. Het
lijkt alsof de tijd even stilstaat.
Het is al laat als we wat gaan eten. We gaan toch echt weer voor die kreeftpizza. Er staat een lange rij voor de ingang en we lopen eerst even het plein op om een
crêpe en een marquesita te happen. De rij is helaas niet kleiner geworden en we besluiten om een pizza en een biertje te bestellen en mee te nemen naar het hostel. Die kreeftenpizza is niet te doen
zó lekker. We gaan lekker in de tuin zitten, kijken nog een programma terug en gaan na een heerlijke eerste dag op stok.
Adios Valladolid, Ola Isla Holbox! (maandag-woensdagdag 12-14)
Een paar dagen radiostilte. Jullie vragen je vast af waarom. In deze blog maken we een kleine jump van maandag tot en met woensdag.
Maandagochtend slapen we lekker uit na een avondje doorzakken. Het was super gezellig. Vandaag is onze laatste dag in Valladolid en we gaan vandaag even lekker shoppen
en relaxen aan het zwembad. We hadden alweer iets gevonden voor thuis aan de "reismuur" en Davey is twee mooie zelfgemaakte hoeden rijker. De rest van de middag brengen we door aan het zwembad, de
zon is vandaag aangenaam en niet zo fel dus ideaal om een aantal uurtjes aan het zwembad te liggen. Nadat de schaduw haar intrede doet bij het zwembad besluiten we om bij ons favoriete restaurantje
in Valladolid een klein hapje (tonijn tartaar en guacamole) te gaan eten, voordat we aan het avondeten gaan. We zijn van plan om dat weer te doen in die leuke tent van gisteren.
De dag loopt een beetje gek omdat het al 17.30 is als we klaar zijn met lunchen. We lopen dus naar dat leuke tentje van gisteravond: gesloten. Zullen we dan maar terug
naar waar we net gezeten hebben? Goed idee. Voor de laatste keer nemen we hier de tonijn tartaar, Davey neemt er taco's naast en ik een burrito met varkensvlees. We krijgen de burrito en de taco's
niet helemaal op en vragen of zij de rest kunnen inpakken, geen probleem.
Terug in het hotel kijken we nog even snel Hunted VIPS terug. 4 van de 10 voortvluchtigen weten uit de handen van de Hunters te blijven. Dit was echt een geweldig
seizoen, ook mooi dat je dit tegenwoordig gewoon kunt terugzien aan de andere kant van de wereld.
We duiken snel ons bed in want morgen gaan we echt naar Chitzen Itza, 1 van de 7 wereldwonderen! Dan hebben wij er inmiddels al meer dan de helft gezien (Colosseum,
Petra, Machu Picchu) en moeten we alleen nog de Chinese Muur, de Taj Mahal en Cristo Redentor gaan bewonderen.
Maar dan word ik rond 3 uur in de nacht wakker en ik voel gelijk dat het foute boel is. Ik probeer nog terug in slaap te komen maar ik weet niet hoe ik moet gaan
liggen. Ik kan niet zeggen dat ik echt extreem misselijk ben of dat ik veel pijn heb maar m'n buik is onrustig en m'n lichaam wil het eten eruit werken. Snel spring ik het bed uit richting het
toilet en ik moet zo hard overgeven zoals ik nog nooit in 35 jaar heb overgegeven (gecheckt in de geschiedenisboeken en dit klopt). Zo hard overgegeven dat zelfs Davey er door de oordopjes heen van
wakker wordt. Op dat moment is het er deels uit en voel ik me wel weer ok. We vallen weer in slaap.
Om half 7 gaat de wekker en vastberaden om naar Chitzen Itza te gaan spring ik uit bed. Ik voel dat ik weer moet overgeven, wederom niet normaal hard. M'n hele lichaam
komt in een soort spasme waardoor het overgeven echt intens is en veel pijn doet. Ik heb wel het idee dat het meeste er nu uit is. Ik stap onder de douche en Davey vraagt een aantal keren of het
echt wel gaat en of het wel zo verstandig is om vandaag naar Chitzen Itza te gaan. Ik verzeker haar dat het een goed idee is maar dat het kan dat ik daar wellicht nog een keer moet overgeven in de
bosjes. Als ik het nu zo opschrijf besef ik hoe debiel het is, toen leek het mij een goed idee. Davey hakt daarom de knoop door en besluit dat we niet gaan. Aangekleed en wel plof ik op het bed
neer. Ik voel me zo slap als een vaatdoek en heb het gevoel dat ik weer moet...
Na het spelen van doktertje Google zijn we er inmiddels wel achter dat het waarschijnlijk een voedselvergiftiging is. Davey heeft nergens last van dus het moet dat
varkensvlees geweest zijn. Het is ook precies wat er vannacht en vanmorgen retour is gekomen. Na de derde episode overgeven ontstaan er ook allemaal rode puntjes rond mijn ogen. Davey schrikt hier
natuurlijk ontzettend van maar dit blijkt een zeldzaam fenomeen bij zéér intens braken. Nou, intens is het. Er volgen nog 3 episodes waarmee de teller op 6 komt. Ik houd nog geen kopje kamillethee
binnen. We hebben de eerste nacht op Isla Holbox gecancelled en hebben hier een nacht bijgeboekt.
Davey heeft inmiddels ORS geregeld, een zout/suikeroplossing met limoensap erin om het drinkbaar te maken. Ook als je dit eruit gooit zorgen de mineralen dat je vocht
vasthoudt en niet uitdroogt. Rondom m'n ogen zitten inmiddels tientallen rode puntjes, hetgeen mini bloedinkjes blijken te zijn. Ik zie er echt uit als een zombie. Door de intensheid heb ik
inmiddels ook flinke hoofdpijn maar zo in de loop van de middag begin ik weer wat vocht binnen te houden. Ik kom de hele dag m'n bed niet uit. Davey zorgt voor alles en houdt heel lief de hele tijd
een oogje in het zeil. Langzaam wordt m'n buik beter maar ik heb zo'n hoofdpijn en spierpijn. Gelukkig slaap ik veel door de dag heen.
De nacht van dinsdag op woensdag verloopt voorspoedig. Ik heb de dag ervoor alleen een half bakje yoghurt op. De eetlust begint ook wat terug te keren. Nadat ik ook
een cappuccino en een fruitbowl binnenhoudt en me redelijk goed voel besluiten we dat we vandaag wél naar Isla Holbox gaan en dat we naar Chitzen Itza gaan zodra we van Isla Holbox
terugkomen.
De rit naar Holbox gaat prima en het is allemaal makkelijk te vinden. Voor we het weten staat de auto op een beveiligd parkeerterrein en zitten we op de veerpont naar
Holbox. Links en rechts nog wat futloos, maar gelukkig ben ik in goede handen. Als we op Holbox aankomen is het half 6 (het is hier weer een uur later dan in Valladolid). Even een half uurtje
liggen in het hostel en dan gaan we gelijk eten. Ik merk dat ik weinig energie heb na twee bakken yoghurt in de afgelopen 48 uur.
We gaan naar Roots een Italiaans restaurant dat bekend staat om haar kreeftenpizza. We nemen er nog bruschetta naast. Hoe heerlijk is het om gewoon lekker vrij te
kunnen eten, dat waardeer ik ook gelijk weer een stuk meer. En laten we dan maar gelijk beginnen met kreeft, haha!
Laten we maar zeggen dat we er weer grotendeels bovenop zijn. De komende dagen weer wat aansterken en langzaamaan weer dingen gaan ondernemen. Ik hoop dat jullie alles
hebben binnengehouden.
Tot snel!
Dos cenotes, zondag (dag 11)
Na een halve liter cappuccino en een voedzaam ontbijtje gaan we weer op pad. Vandaag staat er weer een uitstapje vanuit Valladolid op de planning. We hebben al twee
volledig open cenotes en één volledig gesloten cenote (meer een grot) bezocht. Vandaag gaan we naar twee half open cenotes.
We komen bij de ingang aan, fuck...mondkapjes vergeten. In Mexico hebben ze twee bizarre obsessies overgehouden aan de pandemie: 1. Op veel plekken binnen en buiten
moet je een mondkapje dragen, het is echter puur deurbeleid want zodra je ergens binnen bent maalt niemand er meer om; 2. In iedere winkel, restaurant of supermarkt waar je komt wordt er
antibacteriële gel of vloeistof op je handen gespoten. Dus wanneer je 5 naast elkaar gelegen winkels bezoekt zijn je handen letterlijk rauw en klef van de antibacteriële gel. Blijft vreemd om te
zien hoe ieder land er afzonderlijke gewoontes aan heeft overgehouden. In ieder geval, we vinden nog één verfrommeld mondkapje en we binden Davey een handdoekje voor. Weifelend laat de poortwachter
ons binnen. Snel betalen en doorlopen!
Cenote Samula is de eerste die we bezoeken. Ontzettend gave cenote aangezien het gat bovenin de cenote overdag een heel tof effect geeft wanneer de zon schijnt. Wij
hebben geluk want de zon schijnt iedere dag, haha! Prachtig natuurfenomeen om te aanschouwen en ook mooi om te zien hoe verschillend alle cenotes zijn. Begrijpelijk dat dit heilige plekken voor de
Maya's waren met ieder een andere betekenis. Helaas ook hier weer het wandelde-portemonnee-principe. Onderweg naar de cenotes word je belaagd door marktkooplui die je waardeloze prullaria tegen
extreme prijzen willen aansmeren én je bent verplicht om een zwemvest te dragen in de cenote, 25 pesos per persoon per cenote. Géén van de zwemvesten heeft een Europese maat en deze zien eruit
alsof ze uit 1982 komen. Het mag de pret niet drukken, de ervaring is geweldig.
De tweede cenote is X'kekén. Deze cenote is om een andere reden erg mooi, namelijk het feit dat er aan de zijkant van de cenote een ongelofelijk grote stalactiet is
ontstaan. We komen hier nog een Duits stel tegen dat inmiddels ook door de wol geverfde Mexico-scam-herkenners zijn geworden. Zij bieden ons hun zwemvesten aan en dus houden wij weer 50 pesos in de
pocket. Vond de badmeester niet grappig, heeft- ie pech.
Wanneer we terugkomen in het hotel kijken we de één na laatste aflevering van Wie is de Mol, Everon is het! We weten het zeker! Of toch Fresia misschien? Kim toch
zeker niet? Frustrerend seizoen en erg goed gespeeld door De Mol en goed geknipt door de redactie.
We gaan eten bij Tres Mentiras. Had Davey al een aantal dagen geleden op de rader, geen idee waarom we dat niet hebben doorgezet. Super gezellig eetcafé met live
muziek. De Mexicaanse zanger maakt er echt een sfeertje van. We beginnen met taco's, guacamole, burritos en twee Mexicaanse biertjes. Inmiddels zijn er ook twee, wat oudere, Amerikaanse stellen
binnengekomen. Eén van de mannen blijkt een countryzanger met een gouden strotje, hij besluit vanavond de show te stelen. Davey vraagt tevergeefs om Jolene en Country Roads maar die rifjes krijgt
hij helaas niet uit z'n gitaar. De planning was morgenochtend om naar Chitzen Itza te gaan. 2 bier, 1 shotje en 3 cocktails later zijn de plannen gewijzigd. Wat een geweldige Mexicaanse avond
hebben we hier op de zondag mogen meemaken. Aardig in de olie en lekker baldadig rollen wij naar het hotel. We zetten nog een documentaire over de Maya's op, het einde hebben we niet gehaald...De
eerste 10 minuten ook niet trouwens. Morgenochtend maar lekker uitbrakken.
Tot morgen!