Na gisteren het hele eiland op de fiets te hebben verkend en de laatste nacht in het hostel, zijn we verkast naar een hotelletje twee straatjes verderop. Hele waslijst met geboden en, typisch Mexico, een extra 6% charge wanneer je met creditcard wilt betalen. Vage reden met dat de terminal hen dat ook in rekening brengt en als je dan met kaart wilt betalen dan doet de terminal het om technische redenen niet. Met andere woorden men wilt gewoon cash geld. De enige pinautomaat op het eiland doet het vaker niet dan wel dus je moet echt voldoende cash meenemen naar dit soort eilanden.

We hadden niet verwacht voor 15 uur de kamer in te kunnen, maar de conciërge geeft ons om 12.30 aan: met een half uurtje of 35 minuten. Top, even een koffie met een lunch en we keren rond 13.15 terug. Nog 10 minuten zo verzekert hij ons. We zitten in de centrale ruimte die vrijwel volledig uit glas bestaat waardoor we het gevoel hebben dat we in de Nederlandse glasteelt verblijven. Het zweet komt uit alle hoeken en gaten. 20 minuten later vragen we: En? Kunnen we al? Anders gaan we naar het strand. Het verhaal is dat hij de pomp aan het maken is van het toilet. Echt typisch dit, ze willen héél graag, maar het lukt vaak nét niet. Echt heel grappig om dit als terugkerend fenomeen te blijven zien. Uiteindelijk stappen we iets voor 14 uur de kamer binnen.

We ploffen een half uur later weer lekker in een strandbedje, factor 50 en lekker bijbruinen. Biertje, watertje, guacamole. Je kunt er echt aan wennen hoor. Bij het afrekenen probeert een ober ons weer de propina aan te smeren als een soort belasting. Hij legt me de bon uit terwijl hij zijn vinger over het woord propina heen legt. Zo slap en doorzichtig. Hij raakt wat gepikeerd wanneer we hem ermee confronteren. Ook in dit geval zeggen we weer, als je ons probeert op te lichten krijg je de helft van de fooi. Zit hem niet lekker, maar het lijkt wel door te dringen.

Een half uurtje voor zonsondergang lopen we naar Punto Cocos, het meest westelijke punt van het eiland. Ook hier weer een waanzinnige zonsondergang. Maar we zijn hierheen gelopen omdat op dit punt een soort meertje is ontstaan dat in de oceaan uitmondt. Hier heeft zich lichtgevend plankton opgehoopt dat in de avond zichtbaar wordt. We twijfelen of we op de juiste plek zitten. We zijn de enigen en komen erachter dat we geen muggenspray bij ons hebben, terwijl we worden lek gestoken. We volharden. Als het donker valt zien we steeds meer zaklampjes. We schoppen wat zachtjes door de golven en langzamerhand zien we vonkjes van lichtgevend plankton. Wanneer het echt goed donker is zie je het overal zodra je door het water beweegt. Waanzinnig mooi om van zo dichtbij te zien.

Wanneer we teruggaan moeten we nog ruim een half uur lopen en de maagjes beginnen te rommelen. Om 22 uur zitten we voor de derde avond op rij (!) aan de kreeftpizza. We beloven beterschap!