Mexico, en dan voornamelijk Yucatan, staat bekend om haar cenotes. Cenote is een verbastering van het Maya-woord tso'ono'ot. Hetgeen zoveel betekent als afgrond. Cenotes komen voor op plekken waar geen bovengrondse rivieren bestaan. Regenwater sijpelt door de poreuze grond en vloeit via ondergrondse rivieren naar de zee. Op sommige plekken is de grond zo poreus dat er een gat onstaat waardoor de cenote zichtbaar en toegankelijk wordt. Voor de Maya's waren cenotes heilige plekken die toegang boden tot de onderweld. Voor wie niet weet wat Maya's zijn is Google echt de place to be.

Maargoed, wij dus naar zo'n cenote. Davey had vakkundig een relatief onbekende cenote gevonden die helemaal achteraan een pad in de jungle lag. We hadden online natuurlijk alle beelden ook al gezien van cenotes vol met Instagrammers die toch altijd net even een iets ander beeld schetsen dan de daadwerkelijke situatie. We reden langs super drukke cenotes om uiteindelijk bij degene aan te komen die we op het oog hadden. De gids maakte ons duidelijk dat we alleen met een tour deze cenote in konden. We hijsen onszelf in een wetsuit en een zwemvest en dalen af de cenote in. In ons groepje een Brits stel dat gezamenlijk het gewicht heeft van twee kleine Britse stellen en een verdwaalde Rus.

We plonzen de cenote in en zien dat het eigenlijk een soort ondergrondse grot is bezaaid met stalactieten waar je onderdoor moet slalommen terwijl je aan het snorkelen bent. Ook huizen er honderden vleermuizen die over je hoofd vliegen. Er hangen allemaal wortelen van bomen vanuit het plafond precies tot op het water, zodat de boom zichzelf van water kan voorzien. De gids verteld ons dat er fossielen van mammoeten en sabeltandtijgers zijn gevonden en dat het er zo rustig is omdat de eigenaar de cenote niet actief promoot. Het maakt dat wij met ons groepje op dat moment de enige in het water zijn waardoor het toch al sprookjesachtige tafereel een extreem serene uitstraling krijgt.

We stappen rond het middaguur het wagentje weer in en rijden de jungle uit. We besluiten door te rijden naar Akumal Beach, zo'n 20 minuutjes rijden van Tulum en nog 10 minuutjes rijden vanaf waar we op dat moment zijn. In Akumal groeit langs de kust zeegras dat zeeschildpadden eten. Daar aangekomen natuurlijk weer het toeristische tafereel om je wat munten uit je zak te kloppen, we hebben onze eigen snorkels mee uit Nederland en nemen het strand in ons op. Op een kleine 30-50 meter uit de kust zien we groepjes met zwemvesten aan en snorkels op stilhangen. We weten natuurlijk dat het betekent dat daar iets te zien valt. We kunnen eigenlijk niet geloven dat dit zo zou zijn aangezien het zo dichtbij is. Stel je het strandje in Hoorn aan het IJsselmeer voor en dat je net voorbij de lijn met boeien zeeschildpadden kunt spotten, dat is het dus precies in Akumal. Voor een nuchtere Hollander bijzonder om te zien en mee te maken. We zwemmen een stukje het water in en spotten direct al een aantal schildpadden die rustig aan de lunch zijn begonnen. Dit is de derde keer dat we dit doen in het buitenland maar het blijft echt ontzettend bijzonder. Na een kleine 45 minuten worden we door een boze mevrouw de zee uitgestuurd omdat we geen reddingvest aan hebben. Je begrijpt het al, een reddingvest moet je huren en dat kost geld. Na haar een kwartier genegeerd te hebben besluiten we dat we voldoende hebben genoten en zin hebben in een lekkere lunch. We rijden terug naar Tulum om wat te eten.

Zo snel gaat het mensen, de laatste van vier avonden in Tulum is alweer aangebroken. We eten in een prachtige binnentuin de lekkerste Mexicaanse burrito met pulled pork en taco's met garnalen. We slenteren nog wat door het stadje en gaan vervolgens op stok.

Morgen een lange rit naar Bacalar!